เพลงยาวพยากรณ์กรุงศรีอยุธยา (ไม่ปรากฏนามผู้แต่งแน่ชัด)

สมัยยังวัยรุ่น ตามอ่านนวนิยายอิงประวัติศาสตร์ ของคุณ ว.วินิจฉัยกุล มาตลอด เรียกได้ว่าติดงอมแงม ไล่เล่มมาแทบทุกเรื่อง มีอยู่ series หนึ่ง เป็น series ที่เกี่ยวกับ การเสียกรุงศรีอยุธยาครั้งที่ 2 ค่ะ จะมีสองชุด (ชุดละสองเล่ม) คือ สายโลหิต และ ญาติกา สองเรื่องนี้จะเป็นตอนต่อกันและกัน

ถ้าใครเป็นแฟนหนังสือ ว.วินิจฉัยกุล จะรู้ดีว่า ว.วินิจฉัยกุล เป็นนามแฝงชื่อหนึ่งของ รศ.ดร.คุณหญิง วินิตา ดิถียนต์ (นามแฝงดังอีกชื่อคือ แก้วเก้า) อ.วินิตา หรือ ว.วินิจฉัยกุล เมื่อเขียนหนังสือ ก็มักจะยกคำกลอน คำคม บทกวี ฯลฯ มาประกอบในงานเขียนเสมอๆ

ด้วยเกรงว่า คนรุ่นใหม่จะไม่ซาบซึ้งหรืออ่านกลอน บทกวีเหล่านั้นไม่เข้าใจดีพอ อาจารย์เมื่อยกกลอนดังกล่าวมาอ้างในหนังสือ ก็จะพยายามอธิบายเป็นร้อยแก้วประกอบเสมอๆ

ในหนังสือ สายโลหิต นั้น เป็นตอนก่อนกรุงศรีฯ จะแตก ในช่วงนั้นบ้านเมืองปราศจากความสามัคคี แตกคอกัน ไม่เป็นระส่ำระสาย ตามที่เราเคยเรียนมาในประวัติศาสตร์ก่อนเสียกรุงฯ

ในสายโลหิต มีการอ้างอิงถึง เพลงยาวถวายทำนายกรุงศรีอยุธยาแด่องค์พระมหากษัตริย์ค่ะ จำได้ว่า เมื่ออ่านจบประทับใจมาก เรียกได้ว่าอินขนาดน้ำตาร่วงเลย (วัยรุ่นน่ะค่ะ อารมณ์อ่อนไหว)

แต่ความที่มันยาวมาก จึงไม่ได้จดเก็บไว้ น่าเสียดายเหลือเกิน แต่วันนี้ คุณ ร้อยเอกชาติชายฯ สมาชิกเว็บประชาไท นำเพลงยาวฯชุดนี้มาโพสต์ให้อ่านค่ะ จึงขอคัดลอกมาไว้ ณ ที่นี้ด้วยเช่นกัน

วันนี้คงไม่มีน้ำตา ได้แต่หวังว่า จะไม่ได้อ่านคำทำนายเพลงยาวฯ ลักษณะนี้ซ้ำแล้ว ยุคนี้เป็นยุคกรุงรัตนโกสินทร์ ถ้าเราสามัคคีกัน ใครก็จะมาทำลายเราไม่ได้

—————————————————————————————————————————————————-

จะกล่าวถึงกรุงศรีอยุธยา

เป็นกรุงรัตนราชพระศาสนา                          มหาดิเรกอันเลิศล้น

เป็นที่ปรากฎรจนา                                    สรรเสิญอยุธยาทุกแห่งหน

ทุกบุรีสีมามณฑล                                     จบสกลลูกค้าวานิช

ทุกประเทศสิบสองภาษา                             ย่อมมาพึ่งกรุงศรีอยุธยาเป็นอัคคนิษฐ์

ประชาราษฎร์ปราศจากภัยพิศม์                      ทั้งความพิกลจริตแลความทุกข์

ฝ่ายองค์พระบรมราชา                                 ครองขันธสีมาเป็นสุข

ด้วยพระกฤษฎีกาทำนุก                               จึงอยู่เย็นเป็นสุขสวัสดี

เป็นที่อาศัยแก่มนุษย์ในใต้หล้า                       เป็นที่อาศัยแก่เทวาทุกราศี

ทุกนิกรนรชนมนตรี                                     คหบดีพราหมณพฤฒา

ประดุจดั่งศาลาอาศัย                                   ดั่งหนึ่งร่มพระไทรอันสาขา

ประดุจหนึ่งแม่น้ำพระคงคา                             เป็นที่สิเนหาเมื่อกันดาร

ด้วยพระเดชเดชาอานุภาพ                              อาจปราบไพรีทุกทิศาน

ทุกประเทศเขตขันธบันดาล                             แต่งเครื่องบรรณาการมานอบนบ

กรุงศรีอยุธยานั้นสมบูรณ์                                เพิ่มพูนด้วยพระเกียรติยศขจรจบ

อุดมบรมสุขทั้งแผ่นภพ                                  จนคำรบศักราชได้สองพัน

คราทีนั้นฝูงสัตว์ทั้งหลาย                               จะเกิดความอันตรายเป็นแม่นมั่น

ด้วยพระมหากษัตริย์ มิได้ทรง ทศพิธราชธรรม์        จึงเกิดเข็ญ เป็นมหัศจรรย์ สิบหกประการ

คือเดือนดาว ดินฟ้า จะอาเพท                           อุบัติเหตุ เกิดทั่ว ทุกทิศาน

มหาเมฆจะลุกเป็นเพลิงกาล                             เกิดนิมิตพิศดารทุกบ้านเมือง

พระคงคาจะแดงเดือดดั่งเลือดนก                        อกแผ่นดินเป็นบ้าฟ้าจะเหลือง

ผีป่าก็จะวิ่งเข้าสิงเมือง                                    ผีเมืองนั้นจะออกไปสู่ไพร

พระเสื้อเมืองจะเอาตัวหนี                                  พระกาลกุลีจะเข้ามาเป็นไส้

พระธรณีจะตีอกไห้                                          อกพระกาลจะไหม้อยู่เกรียมกรม

ในลักษณะทำนายไว้บ่ห่อนผิด                           เมื่อวินิศพิศดูก็เห็นสม

มิใช่เทศกาลร้อนก็ร้อนระงม                               มิใช่เทศกาลลมลมก็พัด

มิใช่เทศกาลหนาวก็หนาวพ้น                             มิใช่เทศกาลฝนฝนก็อุบัติ

ทุกต้นไม้หย่อมหญ้าสารพัด                               เกิดวิบัตินานาทั่วสากล

เทวดาซึ่งรักษาพระศาสนา                                จะรักษาแต่คนฝ่ายอกุศล

สัปบุรุษจะแพ้แก่ทรชน                                     มิตรตนจะฆ่าซึ่งความรัก

ภรรยาจะฆ่าซึ่งคุณผัว                                       คนชั่วจะมล้างผู้มีศักดิ์

ลูกศิษย์จะสู้ครูนัก                                            จะหาญหักผู้ใหญ่ให้เป็นน้อย

ผู้มีศีลจะเสียซึ่งอำนาจ                                      นักปราชญ์จะตกต่ำต้อย

กระเบื้องจะเฟื่องฟูลอย                                      น้ำเต้าอันลอยนั้นจะถอยจม

ผู้มีตระกูลจะสูญเผ่า                                          เพราะจันฑาลมันเข้ามาเสพสม

ผู้มีศีลนั้นจะเสียซึ่งอารมณ์                                   เพราะสมัครสมาคมซึ่งมารยา

พระมหากษัตริย์จะเสื่อมสิงหนาท                           ประเทศราชจะเสื่อมซึ่งยศถา

อาสัจจะเลื่องลือชา                                           พระธรรมาจะตกลึกลับ

ผู้กล้าจะเสื่อมใจหาญ                                        จะสาปสูญวิชาการทั้งปวงสรรพ

ผู้มีสินจะถอยจากทรัพย์                                       สัปบุรุษจะอับซึ่งน้ำใจ

ทั้งอายุศม์จะถอยเคลื่อนจากเดือนปี                        ประเวณีจะแปรปรวนตามวิสัย

ทั้งพืชแผ่นดินจะผ่อนไป                                      ผลหมากรากไม้จะถอยรส

ทั้งแพทย์พรรณว่านยาก็อาเพศ                               เคยเป็นคุณวิเศษก็เสื่อมหมด

จวงจันทน์พรรณไม้อันหอมรส                                จะถอยถดไปตามประเพณี

ทั้งเข้าก็จะยากหมากจะแพง                                  สารพันจะแห้งแล้งเป็นถ้วนถี่

จะบังเกิดทรพิษมิคสัญญี                                      ฝูงผีจะวิ่งเข้าปลอมคน

กรุงประเทศราชธานี                                           จะเกิดการกุลีทุกแห่งหน

จะอ้างว้างอกใจทั้งไพร่พล                                    จะสาละวนทั่วโลกหญิงชาย

จะร้อนอกสมณาประชาราษฎร์                                จะเกิดเข็ญเป็นอุบาทว์นั้นมากหลาย

จะรบราฆ่าฟันกันวุ่นวาย                                        ฝูงคนจะล้มตายลงเป็นเบือ

ทางน้ำก็จะแห้งเป็นทางบก                                   เวียงวังจะรกเป็นป่าเสือ

แต่สิงห์สาระสัตว์เนื้อเบื้อ                                       นั้นจะหลงเหลือในแผ่นดิน

ทั้งผู้คนสารพัดสัตว์ทั้งหลาย                                   จะสาปสูญล้มตายเสียหมดสิ้น

ด้วยพระกาลจะมาผลาญแผ่นดิน                               จะสูญสิ้นการณรงค์สงคราม

กรุงศรีอยุธยาจะสูญแล้ว                                        จะลับรัศมีแก้วเจ้าทั้งสาม

ไปจนคำรบปีเดือนคืนยาม                                      จะสิ้นนามศักราชห้าพัน

กรุงศรีอยุธยาเขษมสุข                                           แสนสนุกยิ่งล้ำเมืองสวรรค์

จะเป็นเมืองแพศยาอาธรรม์                                      นับวันจะเสื่อมสูญ เอยฯ